مرثیه‌ای بر کارون...! (یادداشت خبرنگار)

کودکی بیش نبودم. با پدر کنار «رودخانه کارون» نشسته بودیم و پدر از خاطراتش با «کارون» سخن می‌گفت با وجود صدای جوش و خروش گذر رودخانه، به سختی صدای پدر را می‌شنیدم. ماهیگیران در قایق‌های خود که پاروهایی بلند داشت، مشغول انداختن تور در رودخانه بودند، و من کنار پدر، خیره به ماهیانی که از کنار ما عبور می‌کردند، نگاه می‌کردم. آهنگی در گوشم نواخته می‌شد، گمان کردم زمزمه ماهیگیران است اما کم‌کم با آهنگی دیگر ترکیب شد و من را از خواب و رویای شیرینم بیدار کرد...
یادم آمد اکنون مدت‌هاست که از سال‌ها می‌گذرد، اما خاطره‌ها چه تلخ و چه شیرین هرگز فراموش نمی‌شوند و برای مرور همیشه زنده‌اند.
یادم آمد پدرم همیشه می‌گفت که در کارون کشتیرانی می‌شد و حتی از عبور آن از زیرپل سفید عکس گرفته بود. اما اکنون چه...؟ وقت آن است که بر کاروان مرثیه بخوانیم...