عاشورا و نهضت حسینی، به عصر و زمان خاصی مربوط نمیشود؛ زیرا عاشورا آیین زندگی، فرهنگ معنوی و دانشگاه انسانیست، نه یک رویداد معمولی که در مقطع زمانی خاص اتفاق افتاده باشد. به همین دلیل، شعاع و گستره آن تمام مرزهارا در نوردیده و با گذر از مقاطع تاریخی و مناطق جغرافیایی، در هرعصر و میان هرنسل از جوامع بشری دیگرگونی و پویایی ایجاد نموده است. بنابراین، آنچه باعث شده است که حادثه عاشورا و قیام امام حسین(ع) را مرزهای عقیدتی، فکری، دینی، سیاسی، جغرافیایی و ... مانع نگردد، جوهره و درون مایههای اصیل و محتوای الهی و انسانی آن است که مجموعهی از تعالیم الهی و ارزشهای انسانی را در خود جای داده است. ازاینرو، آموزشها و ارزشهای انسانی که شکلدهنده اصلی درون مایهی حادثه عاشوراست، هرگز به یک ملت، آیین، قوم و نژادی خاص و نیز محدود به مقطع از حیات انسان نمیشود، بلکه ارزشهای انسانی و اسلامی تجلی یافته در عاشورا، مربوط به همهی ملتها، فرهنگها و در تمام مقاطع زندگانی انسانهاست که در همهی اعصار تجلی یافته و در میان هرنسلی، حماسه، پایداری، ایثار، بیداری و شور میآفریند. عزتمداری و عزتباوری از بنیادیترین اصول و خطمشی امام حسین(ع)، در حادثه عاشورا به شمار میرود. در بیان اهمیت و جایگاه این معیار انسانی در عاشورا، همین بس که ماندگاری، مانایی و پویایی قیام افتخارآفرین و تاریخساز را رقم زده است. وقتی ما به رفتار، گفتار و خطمشی امام(ع) در کربلا میاندیشیم، هرگز ردپایی از بیعزتی و ذلتپذیری را نمییابیم؛ زیرا عزت و سربلندی، از منشور عملی و راهبرد کلیدی، نهضت امام حسین(ع) در عاشوراست. ازاینرو، میتوان گفت که انقلابهای آزادی بخش، انسانی و اسلامی پس از عاشورا در جوامع انسانی و اسلامی، به نحوی الهام گرفته از آن است. نمونه عینی آن در عصر کنونی انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی(ره) است که با الهام از خطمشی حسینی به حاکمیت اموی زمانش پایان بخشید