ساختار مدیریت توسعه گرا
جهت ارزیابی یک مدیر، او را درون یک ساختار قرار دهیم و بر اساس میزان پای بندی و اعتقادی آن ساختار به توسعه ها عملکرد مدیر را ارزیابی کنیم، زیرا فارغ از ساختار ، محدودیتها و امکانات آن نمیتوان به ارزیابی مدیران دست بزنیم.
این ساختار باید دارای ویژگی های خاصی داشته باشد که در صورت تامین این مولفه ها، امکان موفقیت در آن و همچنین محقق شدن منافع مجموعه، ممکن و میسر خواهد بود.
اولین ویژگی یک ساختار توسعه گرا، جذب نیروهای نخبه در تمام سطوح است. تمام اجزای یک سازمان در جایگاه خود مهم بوده و عملکرد آنان در قالب یک مجموعه در هم تنیده بسیار تاثیر گذار خواهد بود.
باید چنان جذابیتی به خصوص در نهادها و مجموعه های تصمیم ساز ، همچون وزارت خانه ها و مجموعه زیرین ایجاد گردد که بهترین فارغ التحصیلان از مهمترین دانشگاهای کشور در حوزه ها و تخصص های مختلف در کورس رقابت جهت حضور در این سازمانها قرار گیرند.
در صورت ایجاد بسترهای مناسب جهت حضور نخبگان کشور بر مبنای شایسته سالاری، قابلیت و دانایی در سازمانهای دولتی کشور، تنها نخستین گام در جهت موفقیت یک دولت توسعه گرا در حوزه مدیریت منابع انسانی تجلی پیدا خواهد کرد، چرا که این نخبگان امکان رشد و ترقی در سازمان را داشته باشند.
در این مرحله باید بر اساس یک نظام ارزشیابی علمی و دقیق، عملکرد این نخبگان مورد بررسی قرار گیرد و مبتنی بر این ارزیابی و بر مبنای توانایی، دانش و خلاقیت هر فرد، امکان رشد و صعود از نردبان ترقی و شغلی بصورت کاملا تدریجی برای آنها فراهم گردد.
نخبگان این کشور باید به این باور برسند که در سازمانهایی که مشغول به فعالیت هستند که توسط مدیران ارشد هوشمندی هدایت میشوند و آنها بر پایه ارزیابی های محیطی، میزان بهره وری و کارایی هر فرد را مشخص می نمایند و این شاخص ها شرط اصلی و نهایی انتخاب در زمان اعطای پستهای مدیریتی به نیروهای جوان و متخصص است.
اینگونه میشود نیروهای نخبه را حاضر به ادامه همکاری و تعاون با مجموعه ها وا دار کرد. چرا که فرد، چشم انداز دقیقی از امکان رشد خود در سازمانهای که پیش روی دارد به وضوح می تواند ببیند و در جامعه ای که خدمت می کند عزت و اقتدار را به وجود می آورند.
در صورت بنا شدن چنین ساختاری می شود دیوانی از مدیران توسعه گرا بر مبنای ساختار های راهبردی و استراتژیک که به دنبال خرد جمعی و در یک دولت بر پایه توانایی، تجمیع شده از نیروهای نخبه، گام های بلند جهت ایجاد توسعه پایدار برداشت.
بنابراین می شود نتیجه گرفت این مهم، تنها بخشی از یک نقشه راه جهت نیل و اعمال مدیریت علمی در کشور محسوب می گردد چرا که این گروه باید تحت نظارت دقیق و دائم قرار گیرند تا همواره در جهت منافع ملی و آمایش سرزمین گام بردارند.
بهترین شیوه جهت نظارت مستمر، نظرخواهی از گروه هایی است که در هر دستگاه به آنان سرویس و خدمات ارائه می دهد.
این قشر دقیق ترین و غنی ترین ارزیابی و عملکرد مدیران هر بخش را دارا می باشند و به طور عام می توان گفت مردم ملاک ارزیابی میزان موفقیت یک مدیر ، در یک ساختار توسعه گرا هستند.
مدیران در چنین ساختاری قابل نقد، شفاف و مورد اعتماد مردم و کشور می باشند و عملکردشان از لحاظ کارکردی در سطحی قابل قبول قرار می گیرد و این مساله به طور قطع و یقین افزایش رضایت عمومی و منافع ملی را در پی خواهد داشت.
