اولین پل کابلی ایران در حال نابودی

محمد باقری: پدر بزرگ می گفت از (مال)که می آمدیم با دلی پر از واهمه و امیدی گنگ، راهی کمپ های شرکت نفت می شدیم.کوه و دشت و رمه و زندگی آمیخته با طبیعت،روحیاتمان را کوهستانی کرده بود،سخت و زمخت مثل صخره های ستبر کوه های زاگرس و لطیف شکننده مثل گل های (باوینه).پدر بزرگ می گفت در آبادی، آنان که می خواستند پایبندتر بمانند به مشی سنتی پدرانمان، هشدار می دادندمان که نان زمین پر سخاوت اجدادی را خوردن بهتر از کار کردن برای اجنبی هاست.اما آخر با آن اقلیم و میزان بارندگی و نوع کشاورزی دیممان ،مگر چقدر عایدی داشتیم.

چگونه چندین سر عایله مان را سیر میکردیم و برایشان آینده ای می ساختیم.به شهر آمدیم و وارد دنیایی شدیم که کمترین آشنایی با آن نداشتیم.خارجی ها برای اقامت اجباری خود که منوط به کشف و استخراج نفت بود ،راههای ارتباطی جدید ساختند و ابزارهای عجب و غریب صنعتی آوردند.و گرمسیرمان شده بود جایی که دیگر در آن کمتر احساس مالکیت می کردیم.پدر بزرگ می گفت نفت، سرنوشت و زندگانیمان را عوض